است كه در منوى ترديد داشته باشد نه در نيت واقوى صحت ان است هر چند خلاف احتياط است (مسألة 18) هر گاه در يوم الشك قصد روزه نكند وبعد از بجا اوردن مفطر معلوم شود رمضان است بايد بقيه انروز را امساك كند بقصد تادب وجوبا وقضاء ان روزه را بجا اورد وهم چنين اگر بعد از زوال معلوم شود وهنوز مفطر بعمل نياورده باشد بخلاف صورتيكه پيش از زوال معلوم شود ومفطرى بعمل نياورده باشد كه بايد تجديد نيت كند ومجزيست از رمضان (مسألة 19) اگر يوم الشك را بقصد اخر شعبان بنيت ندب يا قضاء يا نحو انها روزه بگيرد و بفراموشى مفطرى بعمل اورد وبعد از ان معلوم شود رمضان است ان روزه از رمضان مجزى وصحيح است وبجا اوردن مفطر نسيانا مضر بصحت ان نيست ومثل ان است كه رمضان بودن ان معلوم نشود يا انكه بعد از معلوم شدن ان نسيانا مفطرى بعمل اورد (مسألة 20) اگر بنيت شعبان روزه بگيرد وبرياء ونحو ان روزه خود را فاسد كند مجزى از رمضان نيست هر چند پيش از زوال معلوم شود رمضان است (مسألة 21) اگر بنيت اخر شعبان روزه بگيرد وقصد افطار كند وپيش از مفطر قبل از زوال معلوم شود رمضان است انوقت نيت روزه كند صحيح است بخلاف كسيكه در ماه رمضان عصيانا قصد افطار كند وپشيمان شود وقبل از زوال تجديد نيت كند كه بقصد افطار باطل شده وهم چنين است اگر در يوم الشك بقصد واجب معين روزه بگيرد وعصيانا قصد افطار كند وپشيمان شود وبعد از معلوم شدن انكه رمضان است پيش از زوال تجديد نيت كند كه ان روزه باطل است (مسألة 22) روزه واجب معين بقصد قطع وقاطع باطل مىشود بانكه قصد كند روزه نباشد يا قصد كند مفطرى بجا اورد چه در انحال يا بعد از ان وهم چنين باطل مىشود بترديد كه روزه بگيرد يا نه يا مفطرى بجا اورد يا نه بلى هر گاه ترديد او بسبب ان باشد كه شك كند از جهت عارضى روزه اش باطل شده يا نه باطل نمىشود هر چند زمانى بترديد بماند تا برود به پرسد يا برساله رجوع كند ودر بطلان روزه واجب معين بقصد قطع وقاطع وترديد فرق نيست بين انكه پيش از زوال بنيت روزه برگردد يا نه بخلاف روزه غير واجب معين كه با رجوع بنيت روزه پيش از زوال صحيح است (مسألة 23) در صحت روزه شرط نيست كه بفهمد حقيقت روزه مجرد ترك مفطرات با نيت است يا انكه امر وجودى است كه جلوگيرى خود از مفطرات است با نيت (مسألة 24) عدول از روزه بروزه ديگر جايز نيست