مشتركى نباشد مثل انكه امام شك كند ما بين دو وسه ومأمومين ما بين چهار وپنج باز هم بايد هر كدام بمقتضاى شك خود عمل كنند واما اگر ما بين شكين ايشان قدر مشترك باشد مثل انكه يك كدام شك كند ما بين دو وسه وديگرى شك كند ما بين سه وچهار محتمل است كه بايد هر دو بقدر مشترك كه سه باشد بنا گذارند زيرا كسيكه شاك است ما بين دو وسه يقين دارد كه چهار نيست وكسيكه شاك است ما بين سه وچهار يقين دارد كه دو نيست پس صادق است شاك ما بينهما رجوع كرده بمتيقن لكن احوط اعاده نماز بعد از اتمام ان است وهر گاه شك امام با شك مأمومين مختلف باشد وشك بعض مأمومين با بعض ديگر نيز مختلف باشد وما بين شك امام وبعض مامومين قدر مشترك باشد محتمل است امام وان مامومين رجوع بقدر مشترك كنند ومامومين ديگر رجوع بامام كنند لكن علاوه بر مامومين احوط اعاده نماز است نيز بلكه در جميع صور مسألة احوط اعاده نماز است مگر در صورتيكه از رجوع بديگرى براى او مظنه حاصل شود كه محتاج باعاده نيست (هفتم) شك در ركعات نافله چه در نافله يك ركعتى مثل نماز وتر يادو ركعتى مثل ساير نوافل يا چهار ركعتى مثل نماز اعرابى كه مخير است در ان ميان بناء بر اقل يا اكثر مگر در صورتيكه اكثر فاسد باشد كه در اين صورت بايد بناء بر اقل گذارد وافضل بنابر اقل است مطلقا بخلاف فريضه كه بالعرض نافله شود مثل انكه نماز فريضه را بجا اورده باشد وبعد براى فضيلتى آن را اعاده كنند يا انكه براى احتمال خللى مستحبا فريضه را اعاده كنند يا انكه كسى قضاء فريضه كه بر ذمه ميتى باشد تبرعا بجا اورد كه حكم نافله بر انها مترتب نمىشود چنانچه اگر نافله بنذر يا بامر والدين ونحو انها بر او واجب شود حكم فريضه بر ان مترتب نمىشود اما شك در افعال نافله پس حكم شك در ان حكم شك در افعال فريضه است كه ماداميكه در محل است بايد بجا اورد واگر داخل در غير شده اعتنا نكند ونقصان ركن مبطل ان است مثل فريضه بخلاف زياده ركن در ان كه مبطل ان نيست بنابر اقوى پس بنابر اين اگر فعلى از افعال نافله را فراموش كند چه ركن باشد يا غير ان بايد برگردد وانچه را كه فراموش كرده وما بعد ان را بجا اورد هر چند داخل ركن بعد از ان شده باشد (مسألة 10) واجب نيست قضاء سجده يا تشهد كه از نافله فراموش شده باشد چنانچه واجب نمىشود سجده سهو بسبب موجود شدن موجبات ان در نافله (مسألة 11) اگر شك كند ما بين دو وسه در نافله وبنا بر دو گذارد بعد از ان معلوم شود