(مسألة 4) كثير الشك جايز نيست اعتنا بشك خود كند پس اگر شك كرده كه ركوع كرده يا نه جايز نيست ركوع كند واگر ركوع كند نمازش باطل مىشود بلى كثير الشك در مثل قرائت يا ذكر در صورتيكه وسواسى نباشد اگر قرائت يا ذكر را كه شك در ان كرده بوده بقصد قربت بجا اورد ضرر ندارد (مسألة 5) اگر كسى شك كند كه در فعل خاصى كثير الشك است يا در تمام افعال نماز بنا گذارد كه در ساير افعال كثير الشك نيست (مسألة 6) بر كثير الشك واجب نيست كه كارى كند كه در خلاف واقع نيفتد بانكه عدد ركعات خود را مثلا بسنگ ريزه يا انگشتر ونحو انها ضبط كند هر چند ضبط كردن احوط است (پنجم) شك بدوى پيش از تروى چه بعد از ان متبدل شود بيقين بطرفى يا بمظنه معتبر يا بشك ديگر (ششم) شك هر كدام از امام ومأموم با حفظ ديگرى كه بايد هر كدام كه شك دارند رجوع كنند بحافظ در خصوص ركعات بخلاف شك در افعال نماز كه كسيكه شك در ان دارد نبايد بديگرى كه حافظ باشد رجوع كند بلكه بايد بمقتضاى شك عمل كند ودر وجوب بناء بر حفظ ديگرى در ركعات معتبر نيست كه از حفظ او براى شاك مظنه حاصل شود بلكه بايد بنابر حفظ ديگرى گذارد هر چند بشك خود باقى بماند وفرق نيست در وجوب بناء ما بين انكه مأموم مرد باشد يا زن عادل باشد يا فاسق واحد باشد يا متعدد كه بايد كسيكه شك كند بلكه يا مظنه داشته باشد نيز بايد رجوع بمتيقن كند وشاك در صورتيكه از رجوع بديگرى خود مظنه نكند نبايد رجوع بظان كند (مسألة 7) هر گاه امام شك كند در ركعات ومأمومين او مختلف باشند بعضى يقين بطرفى داشته باشند وبعض ديگر بطرف ديگر نبايد بهيچ كدام رجوع كند مگر انكه از رجوع بفرقه از انها خود مظنه حاصل كند كه بايد بمظنه عمل كند (مسألة 8) اگر امام در ركعات شاك باشد ومأمومين او مختلف باشند كه بعض انها يقين بطرفى داشته باشند وبعض ديگر شاك باشند امام بايد بمتيقن از مأمومين رجوع كند ومأمومين شاك بامام رجوع كنند لكن احوط آنست كه انها بر فرضى كه مظنه بطرفى نكنند نماز خود را نيز اعاده كنند هر چند امام از رجوع بانها مظنه كرده باشد (مسألة 9) اگر امام ومأموم همه در ركعات نماز شك كنند پس اگر شك همه انها متحد باشد مثل انكه همه شك ميان سه وچهار كنند بايد همه بمقتضاى شك عمل كنند واگر شك امام با شك مأمومين مختلف باشد پس هر گاه ما بين شكين ايشان قدر