فراموش كرده بايد برگردد وانچه فراموش شده بجا اورد ودر اين حال اگر از صدق اقتداء وهيئت جماعت عرفا بيرون نرفته بر نيت اقتدا بماند والا قصد فرادى كند (مسألة 30) جايز است ماموم شش تكبير افتتاحيه را پيش از تكبيرة الاحرام امام بگويد هر چند امام تكبيرات افتتاحيه را نگويد ولكن تكبيرة الاحرام را پيش از امام نگويد (مسألة 31) جايز است مجتهدى يا مقلد او بمجتهد يا مقلد ديگرى اقتدا كنند هر چند در مسائل ظنيه كه متعلق بنماز است با يكديگر مختلف باشند در صورتيكه آنچه محل خلاف است استعمال نكند ودر عمل متحد باشند مثلا اگر فتواى يك كدام باجتهاد يا تقليد وجوب سوره است وراى ديگرى عدم وجوب ان جايز است اول بدويم اقتدا كند در صورتيكه سوره را هر چند واجب نداند بخواند وهم چنين هر گاه يكى از انها تكبير ركوع يا جلسه استراحه يا تسبيحات اربعه را در دو ركعت اخيره سه مرتبه واجب مىداند جايز است اقتدا كند بكسى كه انها را واجب نمىداند ولكن مستحبا بجا مىاورد بلكه جايز است اقتداء كردن در صورتيكه در عمل نيز مخالف باشند در غير آنچه تعلق دارد بقرائت دو ركعت اول نماز كه امام تحمل مىكند از ماموم باين معنى كه هر كدام بمقتضاى راى خود رفتار كنند بلى جايز نيست اقتدا كردن كسيكه چيزى را واجب بداند قطعا باماميكه آن را واجب نداند وانرا بجا نياورد در صورتيكه بجا نياوردن ان موجب اعاده نماز باشد زيرا كه در اين صورت ماموم نماز امام را بسبب ترك ان چيز باطل مىداند بعلم قطعى واقتداء بنماز باطل جايز نيست بخلاف صورتيكه در مسائل ظنيه مخالف يكديگر باشند كه در اين صورت اقتدا جايز است هر چند در عمل نيز مخالف هم باشند زيرا كه اعتقاد هر كدام از انها حكم الله است در حق او ونميرسد ديگرى را كه حكم ببطلان نماز او كند بلكه هر دو حكم شرعى هستند واما در آنچه متعلق بقرائت است كه امام تحمل از ماموم مىكند وضامن او است پس مشكل است زيرا كه ضامن باعتقاد مضمون عنه از عهده ضمان او خارج نشده مثلا اگر امام معتقد باشد كه سوره واجب نيست وترك كند آن را پس اقتداء كسيكه آن را واجب مىداند باو مشكل است وهم چنين است در صورتيكه قرائت امام باعتقاد خودش صحيح وباعتقاد ماموم باطل باشد بسبب ترك ادغام لازم يا مد لازم وامثال ان بلى ممكن است بگوئيم كه نماز او صحيح واقتدا باو جايز است بشرط انكه سوره را كه امام ترك كرده ماموم خودش بخواند يا انكه كلمه را كه امام غلط گفته ماموم صحيح بگويد