دهد والا قنوت را ترك كند واگر فرصت سوره هم نداشته باشد اكتفاء بحمد تنها كند واگر پيش از تمام شدن حمد امام بركوع رود يكى از سه كار كند يا حمد را تمام كند ودر سجده بامام برسد يا از همانجا قصد فرادى كند ونماز خود را تمام كند يا انكه حمد را قطع كند وبا امام بركوع رود وبعد از اتمام نماز اعاده كند آن را (مسألة 20) مراد ما بمهلت ندادن امام كه موجب جواز ترك سوره است آنست كه پيش از شروع كردن ماموم بسوره يا قبل از اتمام ان امام بركوع رود هر چند ممكن باشد سوره را تمام كند وپيش از انكه امام سر از ركوع بردارد بركوع رود پس بمجرد انكه امام بركوع رفت جايز است سوره را ترك كند وبا امام بركوع رود وواجب نيست مشغول سوره شود تا اواخر ركوع امام انوقت بركوع رود هر چند احوط خواندن سوره است تا وقتيكه بترسد كه بر فرض اشتغال بسوره بركوع امام نرسد و ماداميكه مطمئن است بانكه امام سر بلند نمىكند سوره را ترك نكند وانرا قطع ننمايد (مسألة 21) اگر ماموم اعتقاد كند كه امام او را مهلت مىدهد كه قرائت را تمام كند وقرائت كرد وبركوع امام نرسيد نماز او باطل نمىشود بلكه ظاهر باطل نشدن نماز است در صورتيكه بداند بركوع امام نمىرسد وعمدا قرائت سوره را ترك نكند بلكه اگر با علم بدرك نكردن ركوع امام قنوت را عمدا ترك نكند نماز او باطل نمىشود ظاهرا (مسألة 22) واجب است ماموم قرائت خود را اهسته بخواند هر چند در نماز جهرى باشد چه در قرائت استحبابى مثل انكه در دو ركعت اول نماز جهرى صداى قرائت امام را نشنود وچه در قرائت وجوبى مثل ماموم مسبوق كه بركعت دويم يا سيم امام برسد كه بايد خود قرائت كند وهر گاه جهلا يا نسيانا بلند بخواند نمازش باطل نمىشود ودور نيست مستحب باشد بسم الله آن را بلند بخواند (مسألة 23) هر گاه ماموم بركعت دويم اقتداء كرده باشد بايد از امام تخلف كند ودر ركعت دويم خود تشهد بخواند ودر قيام بامام برسد واگر پيش از برخواستن او امام بركوع رود ضرر ندارد وتسبيحات اربعه را يك مرتبه بخواند ودر ركوع يا سجود بامام برسد وهم چنين تخلف از امام واجب است در هر جائى كه چيزى بر ماموم واجب باشد كه بر امام واجب نباشد از ركوع يا سجود ونحو انها كه بايد بجا اورد وبامام برسد در غير قرائت در ركعت اول ودويم كه در مسائل گذشته گذشت (مسألة 24) اگر ماموم در ركعت سيم يا چهارم امام پيش از ركوع اقتدا كند بايد حمد وسوره بخواند اگر امام او را مهلت دهد والا بحمد تنها اكتفا كند