3 - مشركين " عمار بن ياسر " را گرفته رهايش نكردند تا به پيامبر (صلى الله عليه وآله) دشنام داد و خدايا نشان را به خوبى ياد كرد، وقتى رهايش كردند، پيامبر (صلى الله عليه وآله) به او فرمود: چه خبر دارى؟ گفت: شر!
مرا رها نكردند تا شما را دشنام داده بتهايشان را به خوبى ياد كردم، فرمود: در قلبت چه احساس دارى؟ عرض كرد: به ايمان اطمينان دارد، فرمود: اگر باز هم تو را گرفتند همان برنامه قبلى را اجرا كن، اينجا بود كه اين آيه كريمه نازل شد:
- * (إلا من أكره وقلبه مطمئن بالإيمان) * (1).
يعنى: " مگر كسى كه مجبور شود اما قلبش به ايمان اطمينان داشته باشد " (2).
بله شيعيان بيش از سنى ها به اين حكم الهى عمل كرده اند، دليلش هم اين است كه اهل سنت تحت حمايت حاكمان ظالم و جائرى چون " بنى اميه " و " بنى عباس " به سر مىبردند لذا نيازى به تقيه نداشته اند، اما شيعيان در طول تاريخ در رنج و شكنجه و آزار و اذيت بودند، كافى بود به كسى گفته شود: اين شيعى و پير و اهل بيت است، تا فورا به بدترين شكل به مرگ محكوم گردد، بنابراين ائمه (عليهم السلام) آنها را به تقيه سفارش كرده مىفرمودند:
- " تقيه دين من ودين پدران من است " (3).