مىباشد از اين گذشته چگونه يك مسلمان خردمند در اين زمان از كسى پيروى مىكند كه از مسائل جديد اين روزگار چيزى نمىداند؟! (1).
ح: تقيه يعنى به هنگام بروز خطر احتياط را مراعات نمودن و عقايد باطنى را آشكار نساختن.
اهل سنت شيعيان را براى چنين اعتقادى مورد نكوهش قرار مىدهند غافل از اينكه قرآن و سيره اصحاب رسول خدا (صلى الله عليه وآله) مؤيد آن است كه به چند نمونه اشاره مىكنيم:
1 - از " ابن عباس " در تفسير آيه شريفه * (إلا أن تتقوا منهم تقاة) * (2) يعنى " مگر آنكه براى نگهدارى از " ضرر " آنها باشد " نقل كرده اند كه مىگويد:
اگر كسى مجبور شد كه سخنى بگويد هر چند معصيت خدا باشد، اگر از ترس مردم گفت ولى قلبش به ايمان و عقيده مطمئن بود براى او ضررى ندارد، چرا كه تقيه تنها با زبان است (3).
2 - " عبد بن حميد " از " حسن " نقل كرده كه مىگويد: تقيه تا روز قيامت جايز است (4).