كه مىفرمودند:
- " حديث من حديث پدرم، و حديث پدرم حديث جدم، و حديث جدم حديث أمير المؤمنين و حديث على حديث رسول الله (صلى الله عليه وآله) و حديث او سخن خداوند متعال است " (1).
در دوران غيبت هم به مجتهدان زنده اى مراجعه كرد كه مبنايشان در اجتهاد قرآن و سنت بوده، هرگز به قياس و نظريات شخصى خويش تكيه ننموده اند، بنابراين عمل شيعيان منسوب به خدا و رسول اوست.
اما اهل سنت در دورانى طولانى معلوم نبود كه امامشان كيست و در احكام شرعى تا زمان پيدايش چهار مذهب چه مىكرده اند، آنگاه بعد از آن چهار امام نيز درب اجتهاد بسته مىشود و تا قيام قيامت مسلمانها مكلف به تقليد از چهار مجتهدى مىگردند كه بيش از هزار سال پيش از دنيا رفته اند در حالى كه نه در قرآن و نه در سنت دستورى يا دليلى براى پيروى از اين چهار مذهب وجود ندارد (2).
اتصال فقه شيعه از طرف ائمه دوازده گانه (عليهم السلام) به پيامبر واضح و روشن است اما رهبران چهار مذهب اهل سنت نه تنها پيامبر (صلى الله عليه وآله) را نديده اند بلكه ميان آنها دهها سال فاصله است، و مقلدينشان نيز آنها را نديده اند و ميانشان صدها سال فاصله