* ح: " ابو هريره دوسى " اهل سنت او را " راوية الإسلام " مىخوانند و همواره به سخن او استدلال مىكنند.
اين فرد نابينا سه سال آخر عمر پيامبر (صلى الله عليه وآله) اسلام آورد (1) و همراه با " ابن الحضرمى " به " بحرين " رفت در نتيجه همراهى اش با آن حضرت كمتر از دو سال بوده است.
وقتى وارد " مدينه " شد تنها لنگى به كمر داشت و جزء اصحاب " صفه " بود، هرگاه صدقه اى براى پيامبر (صلى الله عليه وآله) مىآمد حضرت آن را براى وى مىفرستاد، در راه صحابه مىنشست و خود را به غش و بى حالى مىزد به اين اميد كه او را به خانه ببرند و غذائى بدهند.
روايات او از شش هزار هم فراتر است اما تمامى احاديث خلفاى راشدين، و همسران رسول خدا (صلى الله عليه وآله)، و اهل بيت، و... يك دهم يا حتى يك صدم روايات او نمىشود! در حالى كه على (عليه السلام) يكى از آنان است كه از شش سالگى در خانه پيامبر (صلى الله عليه وآله) بزرگ شده و آنهمه فضايل در علوم او آورده اند.
وضعيت او در نقل روايات از اين قرار است:
1 - " عمر بن خطاب " او را با تازيانه زد و به وى گفت: بسيار