محمد بن على بن الحسين باسناده عن هشام بن الحكم انه قال لابى عبد الله (عليه السلام):
اخبرنى عما يجوز السجود عليه وعما لا يجوز، قال: السجود لا يجوز الا على الارض او على ما أنبتت الارض، الا ما أكل او لبس، فقال له: جعلت فداك! ما العلة في ذلك؟
قال: لان السجود خضوع لله عزوجل، فلا ينبغى ان يكون على ما يؤكل ويلبس، لان ابناء الدنيا عبيد ما يأكلون ويلبسون، و الساجد في سجوده في عبادة الله عزوجل، فلا ينبغى ان يضع جبهته في سجوده على معبود ابناء الدنيا الذين اغتروا بغرورها، الحديث، (1) هشام به امام صادق (عليه السلام) عرض كرد: مرا از آنچه كه سجود بر آن جايز است و آن چه كه سجود بر آن جايز نيست، آگاه كن. فرمود: سجده جايز نيست مگر بر زمين يا آنچه كه زمين بروياند، مگر آنچه كه خوردنى و پوشيدنى باشد. گفت: فدايت شوم، علت آن چيست؟ فرمود:
چون سجود، خضوع براى خداى عزوجل است، پس جايز نيست بر آنچه كه خورده مى شود و پوشيده مى شود انجام شود، زيرا دلبستگان به دنيا بندگان آنچه هستند كه مى خورند و مى پوشند، حال آن كه سجده كننده در سجودش در عبادت خداست، پس جايز نيست كه پيشانى اش را در سجود بر معبود دلبستگان دنيا كه به غرور آن فريفته شده اند، بگذارد.
والحمدلله اولا وآخرا وظاهرا وباطنا