پيامبر رحمة للعالمين را، آن مظهر اتم رئوفيت خدا را، كه دهها آيه ديگر او را به صبر و استقامت و گذشت و رأفت و مهربانى ستوده است، برخى از افسانه پردازان " فظ غليظ القلب " معرفى كرده اند، آن صفتى كه خدا پيامبرش را از آن به گفته‌اش * (ولو كنت فظا غليظ القلب لانفضوا من حولك) * (1) " و اگر خشن و سنگدل بودى از اطرافت پراكنده مى شدند " تنزيه فرموده است، او را انسانى بدخوى كه بواسطهء خشم و عصبانيت و گاه بواسطه سرگرمى زبان به فحش و ناسزا مى گشوده معرفى كرده اند، بدون توجه به اينكه آنچه پيامبر اكرم ((صلى الله عليه وآله و سلم)) مى فرمايد: وحى است: * (و ما ينطق عن الهوى إن هو إلا وحي يوحى) * (2) در صحيح مسلم احاديث متعددى از ابو هريره و عايشه آورده است كه پيغمبر ((صلى الله عليه وآله و سلم)) فرمود: خدايا من بشرم، غضب مى كنم، همانطور كه بشر غضب مىكند، پس هر مؤمنى را كه آزردم، دشنام دادم، ناسزا گفتم، لعن كردم، تازيانه زدم، آن را براى وى كفاره