از كلمهء هرگاه " إذا " و همچنين از " او لهوا " استفاده مىشود كه اين رفتار، رفتار يك مرتبه و استثنايى مسلمانان و اصحاب نبوده، كه در هنگام نماز جمعه، پيامبر ((صلى الله عليه وآله و سلم)) را در مسجد تنها رها مىكردند، بلكه مكرر اتفاق مىافتاد، كه گاه براى تجارت و سودا گرى و گاه براى تماشاى لهو و سرگرمى از پيرامون آن حضرت متفرق مى شدند.
اگر اين رفتار نسبت به امام جمعه عادى يك شهر انجام گيرد، درباره مردم آن شهر چه قضاوتى مىشود، اگر كسى آنان را بهترين مردم شهرها بنامد، جا ندارد او را با استهزاء و مسخره، به سبك مغزى رمى كنند، آنگاه آنان كه با پيامبر اكرم ((صلى الله عليه وآله و سلم)) چنين رفتارى داشتند مى توان گفت بهترين انسانهاى روى زمينند، چون در زمان آن حضرت بوده و او را درك كرده اند و نسبت به وى در تمام زمينه‌ها جفا كرده اند.
از آياتى كه در مورد ظلم به رسول الله ((صلى الله عليه وآله و سلم)) در ابعاد سياسى اجتماعى و اقتصادى و عبادى ملاحظه شد، دانسته مىشود كه اين جفا تنها از جمع اندكى صادر نمى شد، و الا تهديد به عذاب و تبديل آنان به قوم ديگرى معنا نداشت، و اگر تنها معدودى به سوى تجارت