و مراد در اين ابيات همان سيد است، كه رافعى در " تدوين " ترجمه حالش را چنين نوشته است (صفحه 158 نسخه كتابخانه اسكندريه).
محمد بن المطهر بن يعلى بن غوض بن محمد الفاطمي أبو الفتح العلوى الهروي، شريف، نبيل، عالم، ورد قزوين وسمع منه بها، يروى " الصحيحين " عن محمد الفراوى و " السنن الكبير " و " المدخل " وكتاب " مبسوط علم الشافعي " رضى الله عنه عن زاهر الشحامى عن مصنفها الحافظ ابى بكر البيهقى وسمع منه " عوالي " الفراوى بقزوين جماعة سنة سبع وخمسين وخمسمائة.
نگارنده گويد عده از اين جماعت معلومند، مانند محمد بن ابى بكر بن موسى المشاط الفقيه كه رافعى در ترجمه حال او گفته است (صفحه 76).
سمع السيد محمد بن المطهر العلوى " عوالي " الفراوى سنة سبع وخمسين وخمسمائة بسماعه منه.
و احمد بن محمد بن روشنائى بن ابى اليمن أبو عبد الرحمن المرادسى كه رافعى در ترجمه حالش گفته (صفحه 215) وسمع السيد محمد بن المطهر الهروي.
و همچنين بعض از رجال خاندان اين سيد، مانند برادرش أبو القاسم على بن يعلى بن عوض علوى هروى، كه رافعى در " تدوين " تفصيلا به ترجمه حالش پرداخته است (رجوع شود به صفحه 445 - 446) ليكن چون ترجمه حال اين سيد و منسوبان و متعلقان وى در اينجا بالاصاله مقصود نيست، و براى ذكر تبعى نيز همين قدر كافى است از تعرض بيشتر از اين قدر در اين موضوع صرف نظر مىكنيم.
و شايد در همان ايام مسافرت به ايران و ورود به قزوين اين سيد شرف الدين هروى بوده، كه خاقانى اين مديحه سرائى را در حقش كرده است زيرا از جمله آن اشعار است اينكه گفته: