اگر شك كند كه نماز خوانده يا نه پس هر گاه حدوث شك بعد از گذشن وقت ان نماز باشد اعتنا نكند وبنا گذارد كه خوانده چه شك در يك نماز باشد يا دو نماز واگر هنوز وقت باقى باشد بايد بجا اورد مثل انكه شك كند كه نماز صبح را خوانده يا نه يا ظهر وعصر را خوانده يا نه يا بعد از انكه مىداند ظهر را بجا اورده شك كند كه عصر را خوانده يا نه لكن اگر بداند عصر را خوانده ونداند پيش از ان ظهر را خوانده يا نه محتمل است كه بنا گذارد خوانده لكن احوط ان است كه ظهر را بجا اورد بلكه وجوب ان خالى از قوت نيست بلكه هر گاه در وقت مختص عصر شك كند كه ظهر را اورده يا نه با علم بانكه عصر را بجا اورده احوط بجا اوردن ظهر است هر چند در اين صورت احتمال بناء گذاردن بر انكه ظهر را بجا اورده اقوى از سابق است زيرا كه مىتوان گفت كه وقت ظهر گذشته وشك بعد از وقت است بلى در صورتيكه زياده از چهار ركعت از وقت باقى نمانده ونماز عصر را هم نخوانده باشد يا شك در خواندن ان داشته باشد وعلاوه شك كند كه ظهر را بعمل اورده يا نه واجب است عصر در انوقت بجا اورد وحكم شك بعد از وقت را نسبت بظهر جارى كند هر چند احوط قضاء كردن ظهر است نيز (مسألة 2) هر گاه مقدار يك ركعت باخر وقت بيشتر باقى نمانده وشك كند كه نماز را بجا اورده يا نه ايا بايد ان را بعمل اورد يا نه اقوى اول است بخلاف انكه كمتر از مقدار يك ركعت باقى مانده شك كند كه در اين صورت اعتنا نكند (مسألة 3) هر گاه مظنه كند كه نماز را كرده ظاهر ان است كه در حكم شك باشد وتفصيل ما بين وقت وخارج وقت در ان جارى باشد وهم چنين در حكم شك است مظنه بانكه نماز را نكرده (مسألة 4) اگر شك كند كه وقت گذشته يا باقى است حكم بقاء وقت در ان جارى است (مسألة 5) هر گاه در اثناء نماز عصر شك كند كه ظهر را كرده يا نه پس اگر در وقت مختص بعصر است بنا گذارد كه كرده واگر در وقت مشترك باشد بايد بنا گذارد كه نكرده وعدول بظهر كند (مسألة 6) اگر بداند يكى از ظهر وعصر را خوانده ونداند بنيت كدام بجا اورده كفايت مىكند چهار ركعت ديگر بقصد ما في الذمه بعمل اورد چه در وقت يا خارج وقت بلى اگر در وقت مختص بعصر باشد جايز است بنا گذارد كه آنچه بجا اورده ظهر بوده وانوقت بقصد نماز عصر ان نماز را بجا اورد واگر بداند يكى از مغرب وعشا را بجا اورده ونداند كدام را بجا اورده بايد هر دو را بجا اورد چه در وقت يا خارج ان ودر