1. چنان كه در خطبهء 224 نهج البلاغهء صبحى مى فرمايد:... فظن أنى أبيعه دينى وأتبع قياده مفارقا طريقتى فاحميت له حديدة ثم ادنيتها من جسمه ليعتبر بها فضج ضجيج ذى دنف من المها وكاد ان يحترق من ميسمها، فقلت له: ثكلتك الثواكل، يا عقيل! أتئن من حديدة أحماها إنسانها للعبه و تجرنى الى نار سجرها جبارها لغضبه! أتئن من الاذى ولا أئن من لظى؟!، پنداشت كه دين خود را به او مىفروشم و به دلخواه او رفتار مى كنم و از راه و رسم عادلانهء خود دست بر مى دارم. روزى آهنى را در آتش گداخته به بدنش نزديك كردم تا به اين كار پند گيرد. پس چونان بيمار از درد فرياد زد و نزديك بود از حرارت آن بسوزد. به او گفتم: اى عقيل گريه كنندگان بر تو بگريند، از حرارت آهنى مى نالى كه انسانى به بازيچه آن را گرم ساخته است، ولى مرا به آتش دوزخى مى خوانى كه خداى جبارش با خشم خود آن را گداخته است. تو از حرارت ناچيز مى نالى و من از حرارت آتش الهى ننالم! (ويراستار) 2. كتاب فضائل الصحابه، رقم 4450 (ترقيم العالميه).

مفاتيح البحث: الإمام أمير المؤمنين علي بن ابي طالب عليهما السلام ⁽¹⁾، الرسول الأكرم محمد بن عبد الله صلى الله عليه وآله ⁽¹⁾، كتاب صحيح مسلم ⁽¹⁾، الحسن بن علي ⁽¹⁾، الكرم، الكرامة ⁽¹⁾