با آنكه ضعيف البنيه و گاهى دچار عوارض و بيمارى مىشد و پزشكان او را از تحصيل منع مىكردند، در تحصيل كوشا و مجد بود، تا آنكه در ميان اقران مشهور و مشار اليه بالبنان گرديد. بدين جهت عالم بزرگوار آيت الله سيد حسين عرب باغى او را به محدث ملقب ساخت.
حدود 1310 خورشيدى جهت تكميل و طى مدارج عاليه عازم مشهد مقدس گرديد و در مدرسه ميرزا جعفر اقامت گزيد، و مدت چهار سال با جديت تمام از آن حوزه علميه بهره گيرى تام نمود، در سال 1314 خ كه غائله مسجد گوهرشاد پيش آمد آن مرحوم دستگير شد و دو شب زندانى گرديد، سپس آزاد و به تهران رفت، او مصمم بود كه به نجف اشرف عزيمت نمايد ولى در تهران به استخدام وزارت فرهنگ در آمد و به تبريز عزيمت نمود و در دبيرستان نظام به تدريس پرداخت.
در سال 1320 خورشيدى با ورود روسها به تبريز به تهران بازگشت و در كتابخانه ملى تهران با سمت رئيس قسمت مخطوطات به خدمت ادامه داد.
در تهران با عده اى از دانشمندان و محققين آشنا و طرح دوستى ميان آنها برقرار گرديد كه از جمله آنها سيد نصر الله تقوى به واسطه شركت در مجلس روزهاى جمعه او، و علامه محمد قزوينى، و عباس اقبال آشتيانى، و سيد هادى سينا، وعبد الحميد بديع الزمانى كردستانى، و جمال الدين اخوى، و جعفر سلطان القرائى مىباشند.
در اين هنگام تحقيقات خود را شروع و به نشر آنها اقدام نمود.
در سال 1322 ازدواج نمود و در سال 1335 به دعوت دانشكده معقول و منقول به آن دانشكده رفت و تا سال 1347 كه باز نشسته شد در آنجا به تدريس اشتغال داشت.
او كلاسهاى دبيرستان و دانشگاه را هم گذرانيد و در اكثر آنها رتبه اول را حائر بود و در سال 1342 در رشته علوم منقول از دانشكده