باب (17) دوستى برادران 1 - أبو عبد الله فرمود: گاهى دوستى براى خدا و پيغمبر است و گاهى براى دنيا دوستى كه در راه خدا و پيغمبر باشد پاداش آن با خداست و اگر براى دنيا باشد چيزى نيست.
2 - أبو جعفر فرمود: هر گاه مرد براى خدا كسى را دوست بدارد خدواند به اين دوستى او پاداش مىدهد اگر چه آن دوست در علم خدا از دوزخيان باشد و هرگاه براى خدا او را دشمن بدارد خداوند به همين دشمنى او پاداش مىدهد اگر چه آن دشمن پيش خدا از بهشتيان باشد.
3 - نيز فرمود: هر گاه مىخواهى بدانى كه در تو خيرى هست به دل خويش بنگر اگر فرمانبران خدا را دوست و نافرمانان خدا را دشمن مىدارد پس در تو خيرى هست و خدا هم تو را دوست مىدارد و اگر پيروان خدا را دشمن است و نافرمانان را دوست پس در تو خيرى نيست و خدا با تو دشمن است و مرد با آن كسى است كه دوست مىدارد.
4 - أبو عبد الله (ع) فرمود: دوست داشتن نيكان نيكان را براى نيكان ثواب است و دشمن داشتن بدان نيكان را فضيلت نيكان است دوست داشتن بدان نيكان را زينت نيكان است و دشمن داشتن نيكان بدان را خوارى بدان است.
5 - أبو عبد الله بحمران فرمود: اى حمران: خداى را ستونى است از زبرجد كه بالاى آن به عرش بسته پائين آن در زير زمين هاى هفتگانه مىباشد و بر آن هفتاد هزار كاخ ساخته شده و در هر كاخى هفتاد هزار خانه قرار دارد و در هر خانه هفتاد هزار حورى مىباشد كه آنها را خداوند براى كسانى كه دوستى و دشمنى آنها در راه او است آماده ساخته است.