دو نامه و دو پاسخ در پايان اين فصل خوب است به دو نامه و دو جواب تاريخى اشاره اى داشته باشيم:
* نامه اول - " محمد بن ابى بكر " در نامه اى خطاب به " معاويه " ضمن بر شمردن فضائل و كمالات امام على (عليه السلام) و خاندانش، رذائل و كنيه هاى او و پدرش نسبت به اسلام وپيامبر (صلى الله عليه وآله) را گوشزد مىنمايد، و وى را نصيحت مىكند كه خود را با على (عليه السلام) برابر نسازد.
" معاويه " در پاسخ ضمن اقرار به فضائل آن حضرت مىگويد:
" من و پدرت در حيات محمد (صلى الله عليه وآله و سلم) حق فرزند " ابوطالب " را بر خود لازم مىشمرديم، اما پس از وفات آن حضرت پدرت و فاروق او - يعنى " عمر " - نخستين كسانى بودند كه حق او را ربودند و با وى مخالفت كردند اگر كار پدر تو پيش از اين نبود، ما با على بن ابى طالب مخالفت نمىكرديم و فرمانبردار او مىشديم، ولى ما ديديم پدرت چنان كرد ما هم راه او را گرفتيم و كارى چون او كرديم، اگر مىخواهى انتقاد كنى از پدرت انتقاد كن يا دست