1. به نقل از عبقات، ص 246، ج 9، ح 122.
2. اشاره به ماجرايى است كه آيهء شريفه 58 از سوره بقره بيان مى فرمايد: بنى اسرائيل، بعد از آن كه به خاطر لجاجت و گناهانشان سال هاى متمادى در تيه سرگردان بودند، مشمول رحمت و بخشايش الهى قرار گرفتند و به سوى آبادى راهنمايى شدند. به آن ها امر شد تا هنگام وارد شدن از در ورودى آن، به عنوان خشوع، خم شوند و كلمه " حطة " - كه در لغت به معناى ريزش و در اصطلاح به معناى توبه است - بر زبان جارى كنند.
واژه " حطة " خبر براى مبتداى محذوف است، يعنى " مسألتنا حطة "، تقاضاى ما توبه است. در اصل چنين بوده است: " حط عنا ذنوبنا حطة "، گناهان ما را بريز، ريزشى نيكو.
در نقل آمده است كه در " حطه " قدرى كوتاه تعبيه شده بود تا آن ها ناگزير شوند هنگام ورود خم گردند و دستور الهى را به جاى آورند. اما بنى اسرائيل به جاى آن كه به حالت ركوع از در حطه وارد آبادى شوند، زانوها را خم مى كردند و سرشان را راست نگه مى داشتند و در واقع حاضر نشدند در پيشگاه الهى ركوع كنند. به علاوه، چنان كه آيه شريفه بعد مى فرمايد، به جاى آن كه كلمه " حطة " را بر زبان آورند، بعضى از آن ها به عنوان استهزاء مى گفتند: " حنطة، تقاضاى ما گندم است ". برخى ديگر هم براى زياده روى در استهزاء مى گفتند: " حطا سمقاثا، تقاضاى ما گندم قرمز (مرغوب) است ". ر. ك:
شيخ طبرسى، تفسير جوامع الجامع، ج 1، ص 48. (ويراستار)

مفاتيح البحث: أبو سعيد الخدري ⁽¹⁾، الصّلاة ⁽¹⁾