آن روزها معناى رواياتى را كه در باب منزلت علم و عالم و متعلم شنيده بودم، بهتر مى فهميدم (1)، و اين آيهء شريفه آن قدر برايم تازگى مى كرد كه گويا اخيرا نازل شده است:
* (من احياها فكانما احيا الناس جميعا) * (2) هر كسى يك نفر را زنده كند، مثل اين است كه همهء مردم را زنده كرده باشد.
شكر نعمت الهى و سپاس از استاد، مرا بر آن مى داشت كه در انتظار فرصت مناسبى باشم تا بتوانم اندكى از زحمات ايشان را جبران نمايم. بالاخره زمينهء اين كار فراهم شد.
روزى بعد از درس، استاد به حقير فرمودند كه از سال هاى گذشته در فواصل زمانى مختلف، مقالاتى در بعضى از موضوعات فقه مقارن و غير آن به رشتهء تحرير در آورده اند كه به دليل اشتغالات گوناگون، امكان تنظيم آنها برايشان فراهم نيست.
حضرت استاد به اينجانب پيشنهاد فرمودند كه آنها را آماده ء چاپ كنم. من كه منتظر اين فرصت بودم، با كمال ميل اين پيشنهاد را پذيرفتم و از چند روز مانده به ماه محرم پى گير كار شدم.
تا امروز كه حدود 6 ماه از آن تاريخ مى گذرد، در سفر وحضر، همه جا، كما بيش مشغول اين كار بودم. در سفر تبليغى به قزوين و بعد از آن در شهر مقدس قم بسيار اتفاق مى افتاد كه تا سحرگاهان سر و كارم با اين كتاب بود. در اين مدت، در ايامى كه در قم بودم، از كتاب هاى بخش محققين كتابخانه آيت الله العظمى مرعشى نجفى (رحمهم الله) و كتابخانهء تخصصى فقه و اصول آيت الله العظمى سيستانى و نرم افزارهاى رايانه‌اى موجود استفاده مى كردم. در مشهد مقدس نيز از كتابخانهء آستان قدس رضوى - سلام الله على مشرفها - و كتابخانهء مسجد گوهرشاد بهره‌مند مى شدم. و لله الحمد على ذلك كله.
اين نوشته ها در مجموع پنج رساله بود كه بعدا رساله اى با عنوان " سجده در سنت پيامبر و صحابه " نيز تحرير گرديد و به آنها افزوده شد. در همهء اين نوشته ها صرف نظر از