آغاز: بدان كه عرب به چيم و پا و گاف و ژاى مثل چه و پا و گردن و كژ تنطق ننمايد الا نادرا، و فارسيان به صاد و ضاد و طاء و ظاء و ثاء و حا و عين و قاف تكلم نكنند مگر به طريق ندرت، و تركان را به ثا و حاء و خاء و دال و ضاد و عين و فاء الفتى نباشد..
پس از پايان مقدمه كه در چند صفحه و شامل چند فصل است مىنويسد:
اين رساله اى است مشتمل بر بعضى از لغات فارسى و عربى و تركى به ترتيب حروف تهجى، باب الالف فصل الهمزة مع الالف آرا آرايش و آراينده و به معنى دوم با فاعل مستعمل مىشود چون سخن آرا و بزم آرا..
پايان: فصل في الهاء ياره دست برنجن كه به عربى سوارش گويند و طوق..
يزداره قيمه و تخم مرغ كه در هم پزند.
در حواشى نسخه لغات ديگرى افزوده شده كه احتمال دارد از مؤلف متن باشد. در متن و حاشيه اشعارى با نام شاعرانش به عنوان شاهد آمده است.
تاريخ كتابت 1103، 104 برگ، 21 سطر، وزيرى. با وقف نامه اى مبنى بر وقف اين نسخه بر طلاب مدرسه التفاتيه قزوين در سال 1108.
2344.
مجموعه:
1 - كتابي است ناقص در ذكر فضائل على (ع)، فارسى كه آغازش اين است:
الحمد لله رب العالمين حمد بى حد و ستايش بى عدد معبودي را سزد كه پروردگار عالميان است آنچنان حمدى كه نرسد به عشر عشير او حمد حامدين..
2 - چهار درويش، داستان، فارسى، 55 برگ، وزيرى، تحرير سده سيزدهم.