كه گشت اين نامه چون گنجينه آموده از گوهر ألا يا روضه رضوان وگلكشت سليماني تعالى الله خداوندى كه داد اين رتبه ء والا بناداني كه نشناسد خزف از گوهر كانى بسال يكهزار وسيصد وده طى شد اين دفتر بدار الملك داراى نخست اسكندر ثانى خديو عدل پرور ناصر الدين خسرو باذل كه جاويدش چو الياس وخضر باد اين جهانبانى پى ترويج ملت يافت توفيق اندر اين دوران بصدر اين صد از الطاف بى پايان سبحاني نخستين سبط را همنام ونسل پاك پيغمبر كه از وى گشت ديگر باره اعلاى مسلمانى نخست از پارس طالع گشت ودر سامره تا پايان فروغش پرتو افكن شد چو مه برعالى ودانى غرض نامم شود زين پس چو از طومار هستى حك اميد آن كو بماند يادگار از لطف يزدانى بپيرى چون گرانبار از گنه زين خاكدان رفتم بآمرزش كنم ياداى جوان كاين نامه برخوانى بناى هستيش ستوار باد آنكود شود روزى به طيب طبع طبع اين همايون نامه را بانى بنام ايزد اين دفتر بپايان گر برى (شعرى) سپاس پاك يزدان بر بپايان آنچه بتوانى